Prakkie Over is Elain haar ziel en zaligheid. Elain vertelt er in alle bescheidenheid graag over als ik tussen haar bezigheden in in Poelenburcht ontmoet. Bijna elke dag is ze druk met de organisatie van Prakkie Over; als ze niet onderweg is naar de groothandel, of pakketten aan het maken is, dan is ze actief op Facebook het hart van de Prakkie Over community die zo’n 3000 leden telt. Het is elke week weer passen en meten om de pakketten eerlijk en naar behoeven te verdelen.
Elain weet als geen ander hoe het is om van een minimum inkomen rond te komen. Vroeger werkte ze in de zorg, maar toen ze haar inmiddels volwassen kinderen geboren werden, koos ze ervoor om thuis te blijven. Door de scheiding van hun vader raakte ze in een uitkeringssituatie. Met drie opgroeiende kinderen was ze genoodzaakt beroep te doen op de Voedselbank; ‘Die drempel was heel hoog, maar ik ben heel blij dat ik die overgegaan ben’. Toen ze zelf de hulp van de Voedselbank niet meer nodig had, besloot ze zich in te zetten voor andere gezinnen die rondkomen van een minimum inkomen. Het is het maatschappelijke aspect dat haar trekt, ‘Je blijft toch zorgen, dat zit in je’.
Prakkie Over voorziet op wekelijkse basis ruim 30 gezinnen in de wijk van brood en groentepakketten. De groente is veelal voorgesneden en nog vers maar kan vanwege de houdbaarheidsdatum niet meer worden verkocht. ‘Het is elke keer weer afwachten’ zegt Elain over de hoeveelheid en aanbod die wisselen. Deze week is er veel andijvie maar ook boerenkool. ‘Kunnen ze lekker stamppot van maken’ en ‘Wist je dat je dat ook kan roerbakken?’
Elain staat elke woensdag vroeg op om de groenten te halen bij de groothandel. Met de achterbank plat passen de kratten maar net in de auto van Lammie, die samen met Elain en drie anderen het bestuur vormt van Stichting Prakkie Over. Het in- en uitladen is een zware klus. Elain is afgekeurd, werken in de zorg gaat niet meer; ‘Een patient in een tillift hijsen, dat zou gevaarlijk zijn’. Het sjouwen valt haar zichtbaar zwaar maar Elain heeft het er graag voor over; de bezigheden geven haar een doel en ze vindt het niet meer dan normaal dat je je inzet voor je medemens. Die menselijkheid is er veel in de wijk zegt ze. ‘Ja, er is armoede en er leven veel mensen uit verschillende culturen naast elkaar, dat clasht soms’. Maar ‘als het er iets aan de hand is in de straat, dan staat iedereen buiten klaar, ongeacht afkomst’.
Elain heeft de wijk zien veranderen sinds ze er in 1987 met haar ouders kwam wonen. Na kort in de Rosmolenbuurt te hebben gewoond, keerde ze in 2000 terug in Peldersveld waar toen meer mensen waren komen wonen. Dat gaat volgens haar prima, mensen uit dezelfde culturen zoeken vooral elkaar op. ‘Laat ieder vooral zijn eigen ding doen en de ander met rust laten’.
Als er één ding is dat beter kan in de wijk, dan is het wel het parkeerbeleid. Elain heeft zelf geen auto maar het gebrek aan parkeerplaatsen leidt soms tot gevaarlijke situaties. Dat geldt ook voor asociaal rijgedrag. ‘Eigenlijk is het een heel kleine groep die het verpest voor anderen.’ ‘Verder is het hier heerlijk wonen in de wijk’
Elain woont sinds 1987 in Peldersveld in een eengezinswoning.
